موسیقى هرمزگان
تاریخ موسیقى این منطقه به دوران بردهفروشى و تجارت انسان در این ناحیه برمىگردد که توسط سیاهان اجرا مىشد.
با گذشت زمان این موسیقى از محیط جدید الهام گرفت و رنگ و بوى بومى بخود گرفت و موسیقى منطقهٔ نوار ساحلى جنوب متولد شد.
سازهاى اولیه سیاهان در بندرعباس را لیوا مىگفتند که شامل دهلهاى بزرگ و نوعى ساز بادى بود و در مراسم شادى و رقصهاى خنجر و رقص لیوا استفاده مىشد. سازهاى دیگرى که به مرور زمان متداول شدند شامل کلم (قلم - نی)، دهل، پیپه و کسر بود. در مناطق مختلف این استان موسیقىها متفاوت بود.
نوعى مراسم آیینى در این نوایح برگزار مىشود که توسط آن بیماران مبتلا به ناراحتىهاى روحى معالجه مىشوند که نوعى موسیقى درمانى است. موسیقى ”زار“ با دیگر اشکال موسیقى در بنادر جنوب کاملاً متفاوت است و نوازندگان آن هم افراد خاصى هستند. حضور فرهنگ و موسیقى افریقا در کل موسیقى هرمزگان و آداب و رسوم و موسیقى ”زار“ بسیار مشهور است. در این مراسم گاه آهنگهایى به سبک مولیواری، هندى و افریقایى بگوش مىرسد.
سازهاى هرمزگان عبارتند از: سورنا، قلم جفتی، جَوَره، گپ دُهل (مارساز)، تمپک (تمبک)، دهل، کِسِر، پیپه و سَمّا.
یا طالب بلوز (کریستف رضاعى)
زار (محمدرضا علیقلى)
خرما (رضا عسگرزاده)