مــــوســـــیـــــقــــی بـــــوشــــهـــــر
سلام بوشهر سلام بر اب و خاکت *** *** سلام بر عاشقون سینه چاکتمــــوســـــیـــــقــــی بـــــوشــــهـــــر
سلام بوشهر سلام بر اب و خاکت *** *** سلام بر عاشقون سینه چاکتنخستین همایش پژوهشی موسیقی استان بوشهر
نخستین جشنواره پژوهشی موسیقی استان بوشهر
اردیبهشت ۸۶
خدا را شکر هنوز هم کسانی برای موسیقی بوشهر عرق
میریزند .
بار خدایا از تو متشکریم
الها از این که در این سرای بی کسی مارا تنها نمیگزاری و
همیشه در کنار بندگان خالص و نا خالص خود حضور داری ممنونیم
... امین یا رب العالمین ...
پوستر همایش
من نقطه های پژوهش رو درست نمیبینم
خواهشمند از شما به من نشان دهید
چه دمام قشنگی
ما که طبق معمول دیر رسیدیم
اما از اینا جانموندیم
تلفیقی از پیشکسوت و جوان
بگو ماشالله
دسته دوم هم بود
رفتن که یکی بشن
علاقه مندان رو ببینید انگار تا حالا دمام ندیدن
شور و شعف رو در پژوهش میبینید
دوم.دوم.دوم.
بازم پوستر رو بخونید نوشته پژوهش
گروه شبدیز با یک نوازنده جدید
و تکنوازی های بی نقص حیدریه
خیام خانی پیشکسوت شیخ ابلی
ضرب محمد رضا شوشتری و
نی زن که نمیشناسمش
توی خیام خانی یه جا بدجوری طپق زد
اخرین برنامه هم رقص چوپی گروه اقای علی شرفی
از اینا جایزه میدادند
اینم از روی صحنه
. . .
ادامه دارد
...........
صدای نی انبان در صدا و سیمای استان خاموش می شود؟
فالگوش
موسیقی محلی بوشهر به انزوا میرود
می خندیم
می خندیم
می خندیم
می خندیم
شنیدیم که دیگه نی انبان حرام شده
گوش دادنش حرام شده
دیدنش مکروه
....
انتقاد روزنامه جمهوری اسلامی به پخش صدای کوروش یغمایی از رادیو
انتقاد روزنامه جمهوری اسلامی به پخش صدای کوروش یغمایی از رادیو
روزنامه جمهوری اسلامی در شماره امروز خود از پخش صدای کورش یغمایی از رادیو به شدت انتقاد کرد.
کورش یغمایی- عکس از سایت شخصی او
این روزنامه در مطلبی با بیان اینکه کارگزار فرهنگی رژیم گذشته نیز وارد صحنه شد، آورده است: «در برنامه رادیوئی صبح ایرانی جمعه (دیروز) در ساعت یازده و ده دقیقه ترانه کورش یغمائی با نام "دو تا چشمون سیاهت" پخش شد.»
روزنامه جمهوری اسلامی نوشته است: «به نظر می‌رسد مافیای موسیقی که توانمندی خود را در جشنواره دهه فجر امسال نشان داد با ممانعت از رشد هنرمند متعهد و هنر فاخر و دفاع از عناصر ناتوان سعی در نشان دادن توانایی‌های عناصر رژیم گذشته دارد.»
روزنامه جمهوری اسلامی در بخش دیگری از این مطلب آورده است: «پخش آوازهای رژیم گذشته و حتی آهنگ‌هایی که در لوس آنجلس تهیه می شوند از برنامه‌های موسیقی کم کم دیگر تعجب بر نمی‌انگیزد. معلوم نیست کدام شورای سیاستگذاری برای موسیقی مجوز نشر این آثار را میدهد! پنجشنبه هفته گذشته نیز یادواره کوتاهی در مورد پرویز یاحقی شوهر سابق حمیرا از تلویزیون پخش شد.»
مدیر مسئول روزنامه جمهوری اسلامی "مسیح مهاجری" است. این روزنامه به نوعی رسانه نهاد رهبری ایران به شمار می رود.
بربط
بَربَط یا عود سازی زهی است که در خاورمیانه و کشورهای عربی رایج است و از قدیمی‌ترین سازهای شرقی و ایرانی به شمار میرود.این ساز در حقیقت نوعی سمبل تاریخی برای سازهای ایرانی است.این ساز را می‌توان از جمله اصیل‌ترین آلات موسیقی ایران زمین دانست چرا که این ساز حداقل پیشینه‌اش به ۱۹۷۰سال قبل از میلاد مسیح باز می‌گردد. آثار باستانی بین النهرین متعلق به هزاره دوم قبل از میلاد تصویر مردی ایستاده را نشان میدهد که به نواختن بربط مشغول است.
در حقیقت سومری‌های باستان اولین قومی هستند که در آثار به جای مانده از آنها می‌توان ردپایی از این ساز در میانشان دید. ساز عود که در ایران قبل از اسلام به نام بربط شناخته میشد بعد از سومری‌ها و در دوران هخامنشی نیز مدارکی دال بر وجودش در دسترس است. گویا در اوائل اسلام به کشورهای عربی رفته و جانشین سازی به نام ((مزهر)) شده‌است. بر پایه بعضی از اسناد ((ابن سریح ایرانی نژاد)) نخستین کسی است که در عربستان در قرن اول هجری عود فارسی یا بربط را نواخته و نوازندگی ان را آموزش داده‌است. الاغانی می‌گوید:آشنایی او با عود از آنجا شروع شد که عبدالله ابن زبیر جمعی که ایرانیان را به مکه دعوت کرده بود تا خانه کعبه را تعمیر کنند دیوارگران ایرانی عود می‌زدند و اهل مکه از ساز و موسیقی ایشان لذت می‌برند و آن را تحسین می‌کردند، ابن سریح پس به عود زدن پرداخت و در این صنعت سرآمد هنرمندان زمان گشت.
انواع بربط
مثل الان که عود را بر دو نوع می‌دانند،: در قدیم بربط بر دو نوع بود. یکی بربط با کاسه‌ی بزرگ و دسته‌ی کوتاه و دیگر با کاسه‌ی کوچک اما دسته‌ی بزرگ. امروز به اشتباه ساز دسته بلند را بربط و ساز دسته کوچک را عود می‌نامند در حالی که اینگونه نیست و براساس تحقیقاتی که انجام شده توسط استاد سیگارچی هر دو عود یا همان بربط هستند و از یک ساختمان صدایی برخوردارند.
احیاء عود ((عود معاصر))
با تشکیل هنرستان عالی موسیقی در پنجاه سال پیش، استادانی چون اکبر محسنی، قاموسی و منصور نریمان که اکثرشان سه‌تار می‌نواختند، سعی کردند با تهیه‌ی عود و همنوایی آهنگ‌های پخش شده از رادیوهای عربی، شیوه صحیح نواختن عود را یاد بگیرند و به این ترتیب عود در عصر معاصر دوباره احیا شد.
ساختار بربط
شکم این ساز بسیار بزرگ و گلابی شکل و دسته آن بسیار کوتاه‌است. به طوری که قسمت اعظم طول سیمها در امتداد شکم قرار گرفته‌است. سطح رویی شکم از جنس چوب است که برآن پنجره‌هایی مشبک ایجاد شده‌است. عود فاقد «دستان» است و خرک ساز کوتاه و تا اندازه‌ای کشیده‌است. عود دارای ده سیم یا ۵ سیم جفتی است البته در برخی مواقع استادان قالب شکنی کرده و دو یا یک سیم در قسمت پایین قبل از سیم دو به ساز اضافه می‌کنند که این سیمها فا زیر کوک می‌شود. سیمهای جفت با هم همصدا کوک می‌شوند و هر یک از سیمهای دهگانه، یک گوشی مخصوص به خود دارد؛ گوشی‌ها در دو طرف جعبه گوشی (سر ساز) قرار گرفته‌اند.
عود بم‌ترین ساز بین سازهای زهی است؛ نت نویسی آن با کلید سل است که جمعا دو اکتاو است «اکتاو» بم تر از نت نوشته شده حاصل می‌شود. سیم بم (سُل پائین) معمولاً نقش «واخوان» دارد و گاه این سیم جفت نیست. صدای عود به نحوی است که صدای اکتاو چهارم پیانو از راست به چپ برابری دارد و در اصل باید عود را با کلید فا نواخت یعنی صدای اصلی عود یک اکتاو پایین تر از آن است که امروز متداول شده‌است .
مضراب عود از پر مرغ (یا پر طاووس و شاه پر عقاب ) تهیه شده‌است و گاه نیز نوازنده با مضراب دیگری ساز را می‌نوازد. نوازنده های امروزی از مضراب های پلاستیکی استفاده می کنند.
صدای عود بم، نرم و در عین حال گرم و جذاب و نسبتاً قوی است. این ساز نقش تکنواز و همنواز هر دو را به خوبی می‌تواند ایفا کند.
حافظ می‌فرماید:
با شاهد شوخ و شنگ و با بربط و نی گنجی و فراغتی و یک شیشه می
چون گرم شود زباده ما را رگ و پی منت نبریم یک جو از حاتم طی
انتخاب نکنی
نمیدونم چی بگم رو دیوار عکس گرفتم خودم با همین گوشی
جواد خودم .
مثلا باربد چی بوده کی بوده و حالا ......
مثل این میمونه که بنویسی.....
اگه گزاشتن اینجا از اون چیزا ننویسیم .
موسیقی ایران،
موسیقی ایران، شامل دستگاه‌ها، نغمه‌ها، و آوازها، از صدها سال پیش از میلاد مسیح تا به امروز سینه به سینه در متن مردم ایران جریان داشته، و آنچه دل‌نشین‌تر، ساده‌تر و قابل‌فهم تر بوده است امروز در دسترس است، بخش بزرگی از آسیای میانه، افغانستان، پاکستان، جمهوری آذربایجان، ارمنستان، ترکیه، و یونان متأثر از این موسیقی است و هرکدام به سهم خود تأثیراتی در شکل گیری این موسیقی داشته‌اند، از موسیقی‌دان‌ها یا به عبارتی نوازندگان موسیقی در ایران باستان می‌توان به "باربد" و "نکیسا" اشاره کرد.
نگاره‌ای از نوازندگان بر روی کاخ هشت‌بهشت اصفهان، از سال 1669 م.
ردیف
موسیقی امروز ایران از دوره آقا علی‌اکبر فراهانی (نوازنده تار دوره ناصرالدین شاه) باقی مانده است که توسط آقا غلامحسین (برادر آقا علی‌اکبر) به دو پسر علی‌اکبرخان به نامهای میرزا حسینقلی و میرزا عبدالله، آموخته شد و آنچه از موسیقی ملی ایران امروزه در دست است، بداهه‌نوازی این دو استاد میباشد که به نام «ردیف موسیقی» نامیده می‌شود.
ردیف در واقع مجموعه‌ای از مثالهای ملودیک در موسیقی ایرانی است که تقریبا با واژه‌ی رپرتوار در موسیقی غربی هم معنی است. گردآوری و تدوین ردیف به شکل امروزی از اواخر سلسله‌ی زندیه و اوایل سلسله ی قاجاریه آغاز شده است. یعنی در اوایل دوره ی قاجار سیستم مقامی موسیقی ایرانی تبدیل به سیستم ردیفی شد و جای مقامهای چندگانه را هفت دستگاه و پنج آواز گرفت.
از اولین راویان ردیف می توان به خاندان فراهانی یعنی آقا علی اکبر فراهانی - میرزا عبدالله - آقاحسینقلی و... اشاره کرد. ردیفهایی که اکنون موجود می باشند : ردیف میرزا عبدالله - ردیف آقاحسینقلی - ردیف ابولحسن صبا - ردیف موسی معروفی - ردیف دوامی - ردیف طاهرزاده - ردیف محمود کریمی - ردیف سعید هرمزی - ردیف مرتضی نی داوود - و... می باشند.
دستگاه
نگاره‌ای از زنی کمانچه‌نواز بر روی کاخ هشت‌بهشت اصفهان، از سال 1669 م.
هر دستگاه موسیقی ایرانی، توالیی از پرده‌های مختلف موسیقی ایرانی است که انتخاب آن توالی حس و شور خاصی را به شنونده انتقال میدهد. هر دستگاه از تعداد بسیاری گوشه موسیقی تشکیل شده است و معمولا" بدین شیوه ارایه می‌شود که از درآمد دستگاه آغاز می‌کنند، به گوشه اوج یا مخالف دستگاه در میانه ارایه کار می‌‌رسند، سپس با فرود به گوشه‌های پایانی و ارایه تصنیف و سپس رِنگی اجرای خود را به پایان می‌‌رسانند.هفت دستگاه ردیف موسیقی سنتی ایرانی عبارت‌اند از:
* دستگاه سه‌گاه
* دستگاه چهارگاه
* دستگاه همایون
* دستگاه ماهور
* دستگاه شور
* دستگاه نوا
* دستگاه راست‌پنج‌گاه
آواز
* آواز ابوعطا
* آواز بیات زند
* آواز دشتی
* آواز افشاری
* آواز بیات‌کرد
* آواز بیات اصفهان
نقاره
این ساز از دو طبل کاسه مانند درست شده که کاسه ی بزرگتر صدای «بم» و کاسه کوچیکه صدای «زیر» میده. کاسه های نقاره (ناقاره) رو از مس یا سفال درست میکنن و روی اون پوست گاو و یا گوسفند میکشن. برای نواختن این ساز معمولاً اون رو بر روی پایه ای مخصوص سوار میکنن، البته تو مجالس خانگی یا مشابه اون، ساز رو بر روی قطعه فرشی قرار میدن و با دو ترکه ی نازک بر روی اون میکوبن.
نقاره در زمانهای قدیم،هم در مواقع جنگ به کار میرفت و هم در مواقع صلح، به این معنی که به هنگام نبرد یک ساز رزمی محرّک و شور آفرین بوده که اون رو بر کوهان شتر میبستن و نقاره چی ها سوار بر شتر شده و در میدان جنگ مینواختن و در موقع صلح به عنوان یک ساز بزمی در سورها و میهمانی ها، اون رو در گردن آویزون میکردن یا در محل های معینی روی جایگاه قرار میدادن و مینواختن.
این محل ها رو «نوبت خانه» یا «کوس خانه» و «نقاره خانه» میگفتن و به نوازنده های نقاره «نوبت نواز» و «نوبت زن» میگن. در نقاره خانه سازهایی مثل «کرنا» و «سرنا» هم نواخته میشد که این همنوازی، صبح و شام، برای استقبال از خورشید و بدرقه ی اون بوده. هنوز هم در مکانهای متبرکه مثل حرم امام رضا، نقاره خانه وجود داره که در مواقع خاصی صدای اون به گوش میرسه.
این ساز به انواع و اندازه های مختلف و در نقاط مختلف کشورمون ایران وجود داره درباره ی هر کدوم شرح مختصری میدم:
نقاره ی شمال(گیلکی):
از دو کاسه ی سفالی که یکی کوچکتر از دیگری میباشد تشکیل شده،این ساز رو معمولاً با چوب و در موقع لزوم با دست مینوازند.انداره این ساز به این صورته که قطر دهانه ی کوچک معمولاً 16 و دهانه ی بزرگ 22 سانتیمتره.
نقاره ی سنندج:
از نوع شمالی کمی بزرگتره، بعضی وقتها به اسب میبندن و نوازنده سوار بر اسب با دست شروع به نواختن میکنه.
نقاره ی فارس:
مثل دوتای قبلی جفتی، ولی با اختلاف زیادتری در اندازه. قطر دهانه ی کوچک 22 و دهانه ی بزرگ 39 سانتیمتر و شکل آن نیز خمره ای فشرده است.